LAPE

"hiç bir kimsenin umudunu kırma, belki sahip olduğu tek şey o'dur" KONFİÇYUS


ertan'a

travmalar yürüyor şişli caddelerinde
kayıyor lastikler,enkaz sürülerini topluyor eskiciler
ipodlarda bir anons: "kendinize geliniz!.."
ah şu yüksek ökçelik restoranlar!
insanlığın zaaflarını nasıl da iyi bilirsiniz
kırıtıp şehrin pek muhterem hanımları
daha bir duymaz edayla salınırken aynalarda
haddi olmayıp varoşluk bir teyze heveslenince çağına
kuaför,makyaj ve ayna ağız büküyor o teyzeye
acımasız bir dönerci fırlayıp dışarı
doğruyor tüm yerini bilmezleri
en çok da bileyleniyor iyice,hem kadın hem de etik olana.

lape'ye sığınıyor bir grup ki (tahminimce anonsu duyanlardan)
ilk önce banknot,sonra rahibe azizeler karşılıyor kapıda
rahibe sunuyor bir tebessüm,isa mesih,kutsal ruh
anlamıyor ya bizimkiler,rahibe çok iyi anlıyor hepsini
ayıklayıp bozuklukları dolduruyor enjektöre
bahçede susuyor meryem ana
ilk günkü gibi bozmuyor orucunu
toplanırken kar taneleri,şoklar acıtıyor en çok da onu.

gün barşçıl lape'de,sanki ani kaçışlar koy'u
manik bir müzikkolik arıyor akordunu
bozulan ritminin gerçeği sanarak
tahammül hiç zorlanmıyor buralarda
rahibenin gülüşüyle mi duruldu nedir?
bir tek ateist bir çelişik doktorlara küfredip karanlığa tapıyor
"keşke anonsu duymasaydım..." diye ağlıyor bir majör
deveyi iğne deliğinden nasıl geçireceğini anlatarak.
"ben.." diyor,"bir nefes idim,niye çoğalttım kendimi?"
doktorlar,tabi,ne de olsa tıp
avutucu kılığından pek bir uzak
anlatabilmek için durumun ciddiyetini;muhasebe yan taraf...

manik,majör,panik atak ürkmüş pulsuz balık
odalar bir sükut,çokçası yalınayak
lakin flaşbekler kapalı,geçici bir durum,özür yersiz.
zaten mecal de yok,zor bir hal bu: duygu durum bozukluğu...
lape'de kar yağıyor,depresyon mevsimi ne de olsa,işini yapıyor.
bahçede acaip bir kadın,(türbanlı olması kafi)
kendini bilmez dualar ediyor
yalvarıyor önce "şâfî",sonnra "kâfî"
selam veriyor bir deli,tohumu bitmiş içtenlik saçarak
tesbih alıyor selamı,"rahman","rahîm" ve "raûf" esmâsıyla
insanlığı kucaklayarak...